پایگاه اطلاع رسانی سردارشهیدموسی عموئی
فرمانده دلیر لشکر 25 کربلای مازندرانپایگاه اطلاع رسانی سردارشهیدموسی عموئی
فرمانده دلیر لشکر 25 کربلای مازندرانبه بهانه 25 امین سالگرد شهادت سردارشهیدموسی عموئی...
بهمن ماه سال 1375 همزمان با سالگرد پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران و ایام الله دهه فجر ، فرمانده جانباز و مجروح شیمیایی مازندران ، سردارشهید موسی عموئی آسمانی شد. مردم مازندران و شهرستان شهید پرور قائمشهر ، هیچگاه ، عروج عاشقانه سردارمحبوب و مردمی و فرمانده ی قهرمان خود را فراموش نخواهند کرد.
این کلیپ به یاد سالگرد شهادت این فرمانده شجاع و غیور لشکر 25 کربلای مازندران ، گرد آوری شده است و به این مناسبت و با استناد به سخنان سردارشهید عموئی ، همه شما عزیزان را به پویش 14 هزار صلواتی هدیه به روح مطهر حضرت امام (ره) و شهدای انقلاب ، جنگ تحمیلی ، مدافع حرم و سلامت ایران دعوت میکنیم.
التماس دعا
روزگاری ، " غیرت" اینگونه معنا میشد
11 بهمن‌ماه ، سالگرد شهادت مردی است که از همه چیزگذشت! از خانواده! از فرزندان! از تمام شیرینی های زندگی! حتی از ماسکش گذشت! برادرش و برادرهمسرش هم به شهادت رسیدند!
دلیر مرد دیار مازندران!
پهلوان غیور و دلیری که در ماه رمضان در شهر قائم شهر در ولایت مازندران، آفتاب زندگی پر افتخارش طلوع کرد و در بهمن ۷۵ و در ماه رمضان به یاران شهیدش پیوست!
سردارشهید جانباز شیمیایی موسی عموئی وسطی کلایی
یک صلوات هدیه به روح آسمانی اش
صفحات رسمی سردارشهید موسی عموئی را در اینستاگرام و تلگرام دنبال کنید:
https://Telegram.me/shahidamoei
https://www.instagram.com/shahidamoei
به بهانه ی بیستمین سالگرد شهادت سردارمهربانی های لشکر25کربلا
فرمانده و سرباز دلیر روح الله! سلام و درود خداوند برتو باد!
درود بر تو باد، بر تو که هر درودی پیش رویت قد خم می کند و سر بر آستان شیداییت می نهد. این همه وسواس و اشتیاقی که این قلم لرزان برای رازگشایی با تو دارد عجیب است. گمان می کنم که حرمت قلم نیز در پیشگاه تو رنگ می بازد و بی فروغ جلوه می کند. مگر می توان با پر خیال به گفتگو با شهد نوشیده ی عشقی نشست که از پی یک قد قامت الصلاه دیدار معشوق را تکبیر گفته است؟ نه! بازهم هجمه تصورم گنجایش این حجم ایثار را ندارد و نبض قلمم نیز به سکوت می رود، چه توان کشیدن واژگان را ندارد و بس بی مایه می نماید.
اما بازهم بهانه ای دست داده تا با تویی که نمی شناسمت به سخن بنشینم. با تو که نمی دانم از کجایی و میعادگاه وصال محبوبت کجا بوده؟ خاک تف دیده ی شلمچه... بغض آبی ترک خورده اروند و کارون... فاو و مریوان... که هرجا باشد، میراث دار تو و شاهد عشق بازی تو و معبودت بوده... خوب که گوش می سپارم هنوز هم می توان آوای شعفناک پر ملائکه ای را شنید که رزم دلاورانه ات را بزمگاهی تدارک دیدند تا نماز معبودیتت را با "سلامی" به آغاز بنشینی و جاودانگی را بیاغازی.
اما من هنوز برای گره گشودن سخنم با تو، بی رمزی گره گشا مانده ام متحیر از اینکه سپیدی کاغذ چگونه یارای کشیدن نوایی را دارد که دم از سخن گفتن با تو می زند و گلگونی خونت چهره اش را شرمگین نمی سازد؟ نه! مثل اینکه دیگر مطمئن شدم که حرف زدن با تو، کار من زمینی نیست، که قلم سیاه روی و کاغذ شرمسار از سپیدیِ به غایت بی مایه و کم قدر نیز کم می آورند! تو را، ایثارت را، شیوه رندی و عاشقی ات را کم می آورند!
اما نمیخواهم که بین فاصله من و تو گم شود که می خواهم این فاصله ها کمرنگ تر شوند، حرمت خونت را پاس بدارم و سنگری از علم و حلم بر پا نهم و نبردی دیگر را با پیروزی درخشانی رقم زنم تا نشان دهم وامدار شایسته و هرچند ناچیزی برای جان عاشق تو بوده ام، از علمت سربندی بسازم و در کشاکش مبارزه با جهل و کژفهمی های زمانه، عَلَمت را بر زمین ننهم و راهت را آنگونه که در شأن توست ادامه دهم.
باز هم نوایی آشنا می آید...
کجایید ای شهیدان خدایی... بلا جویان دشت کربلایی... .
از روحت استمداد می طلبم تا یاد و راهت را همواره چراغ دار مسیرم سازد و من کم مقدار را توانی مضاعف بخشد تا ارزش هایت را تداوم بخشم.
روحت شاد مرد بزرگ ؛ قهرمان مهربان زندگی ام ....
فرزند حقیرت؛ سیدمصطفی رضایی
21 رمضان المعظم 1437