پایگاه اطلاع رسانی سردارشهیدموسی عموئی
فرمانده دلیر لشکر 25 کربلای مازندران
پایگاه اطلاع رسانی سردارشهیدموسی عموئی
فرمانده دلیر لشکر 25 کربلای مازندرانخاطره دیدار پزشک بدون مرز مازندرانی با سردارشهید عموئی
یادی از یار عاشق
شهید موسی عمویی
هفته قبل در بازگشت از آفریقا در حالیکه مشعوف از دیدار مردم شهرم قائمشهر بودم
مشاهده نمودم، ورودی شهر به نام سردار شهید موسی عمویی مزین و منور شده بود ناگهان بنده را به فضایی هدایت نمود که گویا گنبد امام زاده ای را با دلی شکسته و دنیایی از التماس، نظاره میکنم.
دلم به خاطره سال ٧٤ با شهید بزرگوار پر کشید.
آنروز پزشک عمومی بخش اورژانس بیمارستان رازی بودم.
در حال طبابت بیماران، و اورژانس مملو از ازدحام بیماران بود.
فردی گوشه اتاق در حالیکه به سختی تنفس می نمود و هر از گاهی سرفه امانش نمی داد بسیار ساکت مظلوم منتظر بود تا نوبت او شود.
تا نوبت ایشان شد پیرمردی وارد اتاق شد آن بیمار (عمویی) از کنارم برخواست و گفت آقای دکتر این بیمار واجب تر هست.
از ایشان تشکر نمودم و گفتم حال خودتان هم خوب نیست تنفسی خوبی ندارید.
پیرمرد که از در خارج شد کودکی را آوردند باز هم عمویی گفت
دکتر جان " من خوبم کودک را معاینه کنید"
آنچنان شد هر کسی وارد می شد به گوشه اتاق می رفت تا دیگران را که بر خود مقدم میدانست معاینه نمایم.
آخرش کمی ناراحت شدم گفتم آقای محترم بالاخره چیکاره هستید میخواهید درمان شوید یا نه!!!
دستی به سرم کشید و گفت دکتر عمادی خیلی دلسوز بیماران هستید اما من پاسدار و جانباخته مردم نمی توانم زودتر از دیگران تقاضای درمان نمایم من با مدال جانبازی باید آخرین نفر دریافت کننده خدمت باشم.
در بخش اورژانس بستری و اکسیژن برایشان وصل نمودم.
بارها در ساعاتی که در اورژانس بستری بودند مشاهده نمودم بجای اینکه از من یا پرستاران از درد مشکل خود بگوید.
إظهار می نمود خانم پرستار، آقای دکتر اون مریض حالش خوب نیست یکبار دیگر معاینه شان نمایید.
سردار شهید موسی عمویی ها امام زاده های واقعی هستند. چون در رفتار و کردارشان مروج اخلاق و انساندوستی بودند.
در حالیکه هنوز از مرام و جوانمردی ایشان که منبعث از دین و انسانیت ایشان میباشد بسیار اندک میدانیم.
باید که جمله جان شویم تا لایق جانان شویم.
شهید موسی عمویی یادت بخیر و دلمان خیلی برات تنگ شده.
سید ناصر عمادی
پزشک بدون مرز
به بهانه ی بیستمین سالگرد شهادت سردارمهربانی های لشکر25کربلا
فرمانده و سرباز دلیر روح الله! سلام و درود خداوند برتو باد!
درود بر تو باد، بر تو که هر درودی پیش رویت قد خم می کند و سر بر آستان شیداییت می نهد. این همه وسواس و اشتیاقی که این قلم لرزان برای رازگشایی با تو دارد عجیب است. گمان می کنم که حرمت قلم نیز در پیشگاه تو رنگ می بازد و بی فروغ جلوه می کند. مگر می توان با پر خیال به گفتگو با شهد نوشیده ی عشقی نشست که از پی یک قد قامت الصلاه دیدار معشوق را تکبیر گفته است؟ نه! بازهم هجمه تصورم گنجایش این حجم ایثار را ندارد و نبض قلمم نیز به سکوت می رود، چه توان کشیدن واژگان را ندارد و بس بی مایه می نماید.
اما بازهم بهانه ای دست داده تا با تویی که نمی شناسمت به سخن بنشینم. با تو که نمی دانم از کجایی و میعادگاه وصال محبوبت کجا بوده؟ خاک تف دیده ی شلمچه... بغض آبی ترک خورده اروند و کارون... فاو و مریوان... که هرجا باشد، میراث دار تو و شاهد عشق بازی تو و معبودت بوده... خوب که گوش می سپارم هنوز هم می توان آوای شعفناک پر ملائکه ای را شنید که رزم دلاورانه ات را بزمگاهی تدارک دیدند تا نماز معبودیتت را با "سلامی" به آغاز بنشینی و جاودانگی را بیاغازی.
اما من هنوز برای گره گشودن سخنم با تو، بی رمزی گره گشا مانده ام متحیر از اینکه سپیدی کاغذ چگونه یارای کشیدن نوایی را دارد که دم از سخن گفتن با تو می زند و گلگونی خونت چهره اش را شرمگین نمی سازد؟ نه! مثل اینکه دیگر مطمئن شدم که حرف زدن با تو، کار من زمینی نیست، که قلم سیاه روی و کاغذ شرمسار از سپیدیِ به غایت بی مایه و کم قدر نیز کم می آورند! تو را، ایثارت را، شیوه رندی و عاشقی ات را کم می آورند!
اما نمیخواهم که بین فاصله من و تو گم شود که می خواهم این فاصله ها کمرنگ تر شوند، حرمت خونت را پاس بدارم و سنگری از علم و حلم بر پا نهم و نبردی دیگر را با پیروزی درخشانی رقم زنم تا نشان دهم وامدار شایسته و هرچند ناچیزی برای جان عاشق تو بوده ام، از علمت سربندی بسازم و در کشاکش مبارزه با جهل و کژفهمی های زمانه، عَلَمت را بر زمین ننهم و راهت را آنگونه که در شأن توست ادامه دهم.
باز هم نوایی آشنا می آید...
کجایید ای شهیدان خدایی... بلا جویان دشت کربلایی... .
از روحت استمداد می طلبم تا یاد و راهت را همواره چراغ دار مسیرم سازد و من کم مقدار را توانی مضاعف بخشد تا ارزش هایت را تداوم بخشم.
روحت شاد مرد بزرگ ؛ قهرمان مهربان زندگی ام ....
فرزند حقیرت؛ سیدمصطفی رضایی
21 رمضان المعظم 1437
شهید ماه قرآن/سردار مازندرانی که 12رمضان آمد و 21 رمضان رفت
پایگاه اطلاع رسانی سردارشهید موسی عمویی: سردارموسی عمویی وسطی کلایی از فرماندهان به نام لشکر 25 کربلای مازندران است. پهلوان غیور و دلیری که در اول فروردین 1338 شمسی مصادف با 12 رمضان 1378 قمری ، در وسطی کلای قائم شهر در ولایت مازندران، آفتاب زندگی پر افتخارش طلوع کرد و در شب شهادت امیر مومنان علی بن ابیطالب(ع) و مقارن با 21 ماه مبارک رمضان و در چنین ایامی ، آفتاب زندگی اش در راه این کشور و در راه امام راحل و آرمان های انقلاب مردمی و اسلامی ایران ، غروب می کند. آری! جانباز شیمیایی، موسای دلیر را باید شهید ماه نزول قرآن و شهید رمضان المعظم دانست که در این ماه پرفضیلت چشم بر جهان گشود و در شب نزول قرآن دیده از جهان فروبست.
در یکی از روزهای سرد و زمستانی دی ماه 1375 ، دردها و جراحات شیمیایی در بدن سردارمهربان قائمشهر ، به شدت عود میکند و قریب به یک ماه در بیمارستان قائمشهر ضعیف و نهیف می شود. مسئولین بلندپایه ی سپاه پاسداران و مقامات کشور، استان و شهرستان به بالین نیمه جان و پرجراحت عمویی دلیر ،حاضر می شوند. پزشکان ومتخصصانی از تهران و شهرهای دیگر جهت بهبود ایشان بسیج می شوند . همسر ایشان ، فرزندان ، بستگان ، آشنایان و همرزمان ازدحام پرشوری را در بیمارستان ولی عصر قائمشهر برپاکردند.سیل مشتاقان و یاران و همرزمان گرد هم آمده بودند. نزدیکان ایشان نقل میکردند: "که سردارعمویی همواره و در دفعات بی شماری که به بیمارستان می آمد ذکر و نماز و دعا را از دست نمیداد و همواره زیر لب زمزمه میکرد؛ " لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظیم ..."
اما این بار ودر حالت اغماء ، دیگر صدایی از موسای دلیر و بی باک ، شنیده نمی شد و این یازدهمین روز بهمن ماه 1375 هجری شمسی ، مقارن با 21 رمضان 1417 قمری و 30 ژانویه 1997 میلادی بود که پرواز ملکوتی سردار جان برکف لشکر 25 کربلای مازندران را ثبت و ضبط میکرد.
جانباز شهید شیمیایی مازندران، به آرزوی دیرینه اش که همانا وصال حضرت حق و پیوستن به کاروان یاران سفر کرده اش چون بلباسی ها ، خنکدارها، شیرسوارها ، بهداشت ها و... بود ، نائـل آمد .
پیکر پاک و پرجراحت اولین سردار جانباز شهید شیمیایی کشور را دریک روز برفی و سرد بهمن ماه وبا تشییع باشکوهی با حضور مقامات کشوری و لشکری ، با چشمان گریان خیل عظیم مردمان ولایتمدار مازندران و بعد از وداع تلخ و غم بار مردم وظیفه شناس قائمشهر در مصلای بزرگ این شهر ، در گلزار شهدای وسطی کلای قائم شهر و در جوار برادر 17 ساله اش ، جهادگر شهید عیسی عمویی و برادر خانوم جوانش، بسیجی شهید حمیدرضا بازیار به خاک سپرده شد .
روحش شاد و راهش پر رهرو باد...
بیستمین سالگرد شهادت جانباز شیمیایی سرتیپ پاسدار شهید موسی عموئی که
مصادف با لیالی نورانی قدر و شهادت مولای متقیان امام علی (ع) است را تسلیت عرض مینماییم.
سردارعمویی و سردارمومنی(جانشین فعلی ناجا)
سرداران شهید عمویی و بلباسی
سردارشهید عمویی و سردارهریجی
سردارشهیدعمویی در آخرین روزهای حیات پرافتخارش
